در نگاه اول چنین بهنظر میرسد که دیکتاتوری دینی حاکم بر ایران باید بیش از دیگران حافظ مقدسات دینی باشد. کما این که همین روزها در خبرها خواندیم که دو زندانی سیاسی به اتهام سبالنبی به اعدام محکوم شدند!
اما در همین حال شاهد هستیم برخی از روضه خوانان نزدیک به بیت خامنهای مثل پناهیان به توهین آشکار به پیامبر و مقدسات دینی روی میآورند. سوال اینجاست که این پارادوکس در رفتار و عملکرد یک حاکمیت از کجا ناشی میشود؟ چرا اساسا چنین افرادی در چنین سطوح به خود حق توهین بهمقدسات دینی را میدهند؟ چرا این موضوع را عامدانه به یک جنجال رسانهای تبدیل کردند؟ آیا چنین وضعیتی به یک حکومت مدعی دین سالاری ضربه وارد نمیسازد؟
ادامه مطلب
https://tinyurl.com/kfn8vyme
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر